Jak prawidłowo stosować środki chelatujące (chelatory) w protokole Cutlera

W tym artykule dowiesz się, jak prawidłowo stosować środki chelatujące (chelatory), aby chelatacja protokołem Cutlera była jak najbardziej bezpieczna i skuteczna.

Badania poprzedzające chelatacje

Przed przystąpieniem do chelatacji zawsze warto skontrolować stan naszego zdrowia. Podstawowe badania pozwolą nam upewnić się, że nasz organizm może zostać poddany temu procesowi. Dzięki nim badania kontrolne pozwolą nam ustalić, jaki wpływ ma na nasz organizm chelatacja i jakich zmian możemy dokonać, aby zminimalizować jej negatywne efekty. W tym celu należałoby sprawdzić stan naszej wątroby, nerek, dróg żółciowych, wskaźniki czerwonokrwinkowe, poziom leukocytów i inne, które pozwolą nam zorientować się co do ogólnego stanu naszego organizmu. Jeśli masz jakieś konkretne problemy ze zdrowiem to lekarz prowadzący powinien to uwzględnić podczas doboru badań. Wykonanie badań pod kontem naszych objawów pomoże w dobraniu odpowiedniej suplementacji celowanej.

Przykładowe badania, które warto wykonać to:

• Morfologia z rozmazem, najlepiej ręcznym
• Kreatynina (z krwi)
• Ogólne badanie moczu
• Aminotransferaza alaninowa (ALT) i asparaginianowa (AST)
• Fosfataza alkaliczna (ALP) (opcjonalnie)
• Poziom witaminy D3 (opcjonalnie)
• Ferrytyna (opcjonalnie)
• Transferyna (opcjonalnie)
• Żelazo (opcjonalnie)
• Lipidogram (opcjonalnie)
• Analiza pierwiastkowa włosów, aby mieć pewność, że zatrucie metalami ciężkimi faktycznie stanowi problem. Nie trzeba wykonywać go na początku choć warto. Wynik ten ma również pewną zaletę psychologiczną. Gdy po kilku miesiącach chelatacji następuje okres zastoju, świadomość i pewność, że jesteśmy zatruci metalami ciężkimi motywuje nas do dalszej chelatacji 🙂 (opcjonalnie)
• Panel tarczycowy: czyli wolne hormony tarczycy (FT3, FT4) + hormon tyrotropowy (TSH) + przeciwciała Anty-TPO, Anty-TG (opcjonalnie – jeśli dana osoba ma problemy z tarczycą)

Te badania stanowią jedynie punkt wyjściowy i odniesienia. Po interpretacji wyników, należy wykonać dalszą diagnostykę jeśli zajdzie taka potrzeba. Badania opcjonalne nie są konieczne, natomiast są bardzo przydatne i zdecydowanie warto je wykonać)

Środki chelatujące stosowane w protokole Cutlera

W protokole Cutlera stosujemy tylko 3 środki chelatujące, czyli chelatory i są nimi:

• ALA – kwas alfa-liponowy
• DMSA – kwas dimerkaptobursztynowy
• DMPS – kwas dimerkaptopropanosulfnowy (sól sodowa kwasu dimerkaptopropanosulfonowego)

Dla uproszczenia przyjmuje się, że:

• ALA najskuteczniej usuwa rtęć i arsen
• DMSA najskuteczniej usuwa rtęć i ołów
• DMPS najskuteczniej usuwa rtęć i arsen

W rzeczywistości chelatory te usuwają również inne metale ciężkie, a dokładniejsze informacje na ten temat znajdziesz w artykule, które je opisuje tutaj. Ponadto usunięcie rtęci umożliwia usuwanie wielu metali ciężkich oraz lekkich w naturalny sposób, poprzez odblokowanie dróg detoksykacyjnych organizmu.

Kiedy stosujemy dane środki chelatujące (chelatory)?

Przede wszystkim, należy pamiętać, że chelatacja powinna być poprzedzona dwoma tygodniami suplementacji bazowej 4. Czyli zanim rozpoczniesz chelatacje musisz przez 2 tygodnie przyjmować witaminę C, E, cynk i magnez. Informacje o podstawowej suplementacji, a więc bazowej 4 znajdziesz tutaj.

Na początku zaleca się zastosować DMSA lub DMPS, ponieważ nie przekraczają one bariery krew-mózg i oczyszczają przestrzeń zewnątrzkomórkową. DMSA i DMPS można stosować tuż po ekspozycji na rtęć. Wyjątek stanowi tutaj zabieg usunięcia amalgamatów podczas którego małe ich odłamki mogą dostać się do naszego organizmu oraz połknięcie rtęci metalicznej. Gdybyśmy przyjęli DMSA lub DMPS, zaraz lub niedługo po zabiegu, wyciągnęłyby one z odłamków znajdujących się w jelitach rtęć do naszego organizmu, podobnie z rtęcią metaliczną, dlatego należy odczekać 4 dni od zabiegu usunięcia tych plomb oraz spożycia rtęci. Natomiast ALA można stosować dopiero po 3 miesiącach od ekspozycji na rtęć, ponieważ jako jedyny przekracza barierę krew-mózg i gdyby został zastosowany przy obecności rtęci we krwi, dostałaby się ona do mózgu.

Na pewnym etapie włączamy ALA, które jest konieczne właśnie ze względu na zdolność przekraczania bariery krew-mózg, a więc oczyszczania przestrzeni wewnątrzkomórkowej i mózgu. Jeśli nasza ekspozycja na rtęć jest odległą sprawą – minęły przynajmniej 3 miesiące od ostatniej ekspozycji oraz nie mamy problemu np. z ołowiem (ponieważ ALA go nie usuwa, wtedy potrzebujemy DMSA) to jest to jedyny chelator, którego potrzebujemy i możemy zacząć właśnie od niego.

Osobiście zalecam zacząć od DMSA lub DMPS zwłaszcza u dzieci i osób w nienajlepszym stanie, a później dołączyć ALA. Część osób mimo przyjmowania ALA nie odczuwa wyraźnej poprawy na początku i dopiero DMSA lub DMPS samo lub w połączeniu z ALA przynosi odczuwalne rezultaty. Trzeba spróbować pochelatować samym DMSA lub DMPS i dopiero później dołączyć któryś z tych chelatorów z ALA. Najczęściej jest tak u osób bardzo mocno zatrutych rtęcią. Dlatego jeśli zrobiłeś już kilkanaście lub więcej rund z użyciem ALA i wciąż nie odczuwasz efektów to warto pomyśleć o DMSA lub DMPS. O tym, który z nich będzie dla Ciebie lepszy zdecyduj na podstawie ich opisu, który znajdziesz tutaj.

Nie powinno się stosować ALA po szczepieniach ponieważ niektóre szczepionki zawierają rtęć, dlatego należy odczekać 3 miesiące od ostatniego szczepienia. Po szczepieniach można stosować DMSA i DMPS.

Zasady dawkowania oraz dawka początkowa

Dawkowanie chelatorów jest kwestią bardzo indywidualną i zmienia się również wraz z postępem chelatacji. Zalecana jednorazowa dawka początkowa dla wszystkich chelatorów to 12,5 mg, natomiast bardzo często zdarza się, że trzeba zacząć od dawek niższych rzędu 2-5 mg, a u osób bardzo wrażliwych nawet niższych.

Czyli podsumowując początkowa dawka jednorazowa dla wszystkich środków chelatujących to 12,5 mg. Natomiast w praktyce często zaczyna się od dawki rzędu 2-5 mg.

• Sam ALA przyjmujemy co 2-3 godziny. Nocną przerwę pomiędzy dawkami ALA można wydłużyć o 1 godzinę. Czyli w nocy możemy przyjmować dawki co 3-4 godziny, pod warunkiem, że spaliśmy w tym czasie.
  • Maksymalna jednorazowa dawka dla ALA wynosi 3 mg na każdy kilogram masy ciała. Część osób ma rtęć zgromadzoną głęboko w tkankach i potrzebują wyższych dawek ALA dochodzących nawet do 6 mg/kg m.c.
• Sam DMSA przyjmujemy co 3-4 godzin. Nocną przerwę pomiędzy dawkami DMSA można wydłużyć o 1 godzinę.
  • Maksymalna jednorazowa dawka dla DMSA wynosi 25 mg, można stosować wyższe dawki, ale nie ma takiej potrzeby, zwykle 25 mg w zupełności wystarczy. Do wyższych jednorazowych dawek rzędu 50 mg mogą dojść osoby zatrute ołowiem.
• Sam DMPS przyjmujemy co 6-8 godzin. W przypadku DMPS zwykle nie wydłuża się przerw w nocy, gdyż jego okres półtrwania i tak jest długi.
  • Maksymalna jednorazowa dawka dla DMPS również wynosi 25 mg, natomiast osoby z dużym zatruciem arsenem mogą dojść do 50 mg.
• ALA w połączeniu z DMSA przyjmujemy (razem) co 3 godziny. Dawkowanie teoretycznie jest takie same, jak w przypadku przyjmowania tych chelatorów osobno. Natomiast praktyka pokazuje, że czasem trzeba zmniejszyć dawkę jednego lub drugiego, a czasem obu. Przerwy pomiędzy nocnymi dawkami również można wydłużyć o 1 godzinę.
• ALA w połączeniu z DMPS stosujemy w następujący sposób – ALA normalnie co 2-3 godziny, natomiast DMPS co 6h, czyli przy przyjmowaniu ALA co 3h, do co drugiej dawki ALA przyjmujemy również DMPS. W tym przypadku nocne wydłużanie dawek nie jest zalecane. Dawki ALA są takie same jak w przypadku stosowania go w pojedynkę. Z dawkami DMPS jest tak samo.

Osobiście zalecam zacząć najpierw od DMPS lub DMSA, zwłaszcza u dzieci. Robimy na spokojnie z 10 rund, aby określić odpowiednią dawkę i poznać reakcję organizmu na chelatacje oraz dany chelator i dopiero dołączyć ALA.

Zauważ też, że zostały podane pewne widełki czasowe dawkowania – dla ALA mamy przerwę 2-3 godziny, dla DMSA 3-4, a dla DMPS 6-8 godzin. Chodzi o to, że każdy z nas ma różny metabolizm i u osób, które wolniej metabolizują różne związki, przerwy wynoszące 3 godziny dla ALA lub 4 dla DMSA będą ok. Natomiast osoba z szybszym metabolizmem będzie lepie się czuła przyjmując ALA co 2 godziny, a DMSA co 3. Jeszcze inna osoba będzie przyjmować ALA co 2,5 godziny itd. Pamiętaj jednak, że przerwy muszą być równe i jeśli postanowisz przyjmować jakiś chelator np. co 3 godziny to przyjmujesz go w takich odstępach czasu przez całą rundę. Nie należy zmieniać dawki, ani odstępów w trakcie cyklu chelatacji.

Dobrze jest przyjmować ALA wraz z DMSA lub DMPS, ponieważ zmniejsza one efekty uboczne zarówno redystrybucji jak i samego kwasu liponowego. Ponadto ich jednoczesne przyjmowanie z ALA zwiększa usuwanie rtęci o 30%.

Jak zwiększać dawki środków chelatujących?

Jeśli chcemy zwiększyć dawkę, ponieważ czujemy, że aktualna jest dla nas już za niska, robimy to dopiero w kolejnym cyklu, podobnie w przypadku dawki zbyt wysokiej. Proponuje się zrobienie 5 cykli na danej dawce, aby być pewnym, że nie odczuwamy nadmiernie nieprzyjemnych efektów chelatacji i dopiero wtedy powinniśmy ją zwiększyć. Jeśli jednak dawka okaże się zbyt duża, powinniśmy niezwłocznie zakończyć cykl. Generalnie dawki powinno dobierać się tak, aby negatywne efekty wywoływane przez chelatacje były łagodne. Pisząc krótko, dawkę podnosimy wtedy, gdy aktualna dawka nie daje już objawów redystrybucji.

Dawkę na początku powinno się zwiększać się nie więcej niż o 50% aktualnej dawki, czyli jeśli bierzemy 10mg, to nowa, zwiększona dawka powinna wynosić 15mg. Często na początku zdarza się, że ludzie szybko zwiększają dawkę, aby przyśpieszyć proces chelatacji, co nie kończy się zbyt przyjemnie. Ponadto na początku chelatacji zwiększanie dawek przebiega bardzo powoli. Dopiero po jakimś czasie nasz organizm jest w stanie tolerować większe dawki chelatorów i jesteśmy w stanie częściej je zwiększać. Jedni docierają do tego momentu w kilka miesięcy, a niektórzy potrzebują znacznie więcej czasu. Należy zwięksać dawkę tylko jednego chelatora na raz. Jeśli znasz już reakcje swojego organizmu na poszczególne chelatory i zmiany dawek, możesz zwiększyć dawkę o więcej niż 50% choć nie jest to zalecane.

Przy zwiększaniu dawki o 50% aktualnie przyjmowanej, zwiększamy około 1,5 krotnie ilość usuwanej rtęci, natomiast natężenie objawów nasila się dwukrotnie.

Jeśli objawy redystrybucji podczas chelatacji są zbyt silne, należy przerwać rundę i następną rozpocząć z mniejszą dawką lub zwiększyć częstotliwość przyjmowania chelatora, czyli skrócić odstępy pomiędzy dawkami np. z 3 godzin na 2,5. Jeśli twoje objawy nasilają się dość szybko po rozpoczęciu cyklu może to oznaczać, że masz szybki metabolizm i musisz skrócić czas pomiędzy dawkami. Natomiast jeśli twoje objawy nasilają się stopniowo wraz z upływem czasu, wskazuje to na problemem z redystrybucją i należy zmniejszyć dawkę.

Krótka uwaga o pośpiechu. Naprawdę nie warto tracić czasu na efekty uboczne wynikające ze zbyt dużych dawek, czy zbyt długich cykli. W chelatacji tak naprawdę wolniej znaczy szybciej i wiele osób już się o tym przekonało.

Dzielenie ALA, DMSA i DMPS na mniejsze dawki

Taniej jest zakupić większe dawki środków chelatujących, czyli kapsułki z większą dawką środka chelatującego i po prostu dzielić ich zawartość na mniejsze. Czyli jeśli mamy przykładowo kapsułkę 100 mg, wysypujemy całą jej zawartość na np. kartkę i próbujemy w miarę możliwości przemieszać ten proszek jakąś cienką kartą. Takie przemieszanie sprawi, że środki znajdujące się w kapsułce będą bardziej równomiernie rozłożone, ponieważ w skład kapsułek wchodzi nie tylko środek chelatujący, ale również wypełniacze i środki pomocnicze. A my chcemy, aby każda dawka zawierała w miarę możliwości taką samą ilość środka chelatującego. Po przemieszaniu dzielimy go na dwie równe połowy. I tak po pierwszym podzieleniu zawartości kapsułki, która ma 100mg ALA, mamy dwie kupki ALA po 50mg. Dzieląc je ponownie na pół, mamy 4 kupki po 25mg. Po kolejnym podzieleniu będziemy mieli 8 kupek po 12,5mg itd. ALA nie jest specjalnie drogie, natomiast w przypadku DMPS, takie dzielenie pozwali nam zaoszczędzić naprawdę sporo pieniędzy. Nie zawsze też jest możliwość zakupienia danego chelatora w potrzebnej nam dawce. Dzielić w ten sposób można wszystkie trzy środki chelatujące.

Czym są rundy, czyli cykle?

Środki chelatujące stosujemy nie tylko według ich okresu półtrwania, ale również przez określony czas po czym następuje przerwa na regenerację. Czas, gdy przyjmujemy środki chelatujące nazywamy rundą lub też cyklem i wynosi on 72 godziny, czyli 3 doby (3 dni i 3 noce). Po każdej rundzie powinniśmy zrobić przerwę o długości równej co najmniej okresowi przyjmowania chelatorów, czyli w tym przypadku kolejne 3 doby. Przerwa oczywiście może być dłuższa i niektórzy potrzebują więcej czasu na regeneracje. Część osób czuje się lepiej podczas chelatacji i wydłuża cykl co jak najbardziej jest ok, natomiast dłuższe rundy bardzo obciązają nadnercza i trzeba wtedy zadbać o ich solidne wsparcie. Nie powinno się przekraczać okresu 2 tygodni. Przerwa jest po to, aby pewne rzeczy wyrównały się w naszym organizmie i lekceważenie ich nie prowadzi do niczego dobrego. Najkrótszy czas trwania rundy to 63 godziny dla ALA i 64 dla DMSA oraz DMPS. Czyli jeśli zaczynasz rundę przykładowo o 7 w piątek to kończysz ją o 7 w poniedziałek, a następną rundę możesz zacząć najwcześniej w czwartek o 7.

Margines spóźnienia

Czasem zdarza się, że ktoś spóźni się z dawką, dla każdego z chelatorów mamy pewien margines czasowy i wynosi on kolejno:

• ALA – 30 minut.
• DMSA – 1 godzinę
• DMPS – 2 godziny choć zaleca się nie przekraczać 1 godziny

Możesz kontynuować cykl jeśli zmieścisz się w tych granicach czasowych, ale dla części osób reszta cyklu jest wtedy mniej przyjemna. Pamiętaj, aby nie zmieniać długości przerw pomiędzy dawkami, nawet jeśli się spóźnisz lub przyjmiesz chelator za wcześnie. Przy spóźnieniu nie odejmujesz czasu od następnej przerwy, tzn. jeśli się spóźnisz o 20 minut, a chelator powinieneś przyjąć o np. 15:00 i przyjmiesz go o 15:20 to następną dawkę przyjmujesz normalnie o ustalonej godzinie np. 18:00. Tak samo przy zbyt wcześnie przyjętej dawce – nie przyjmujesz kolejnej dawki wcześniej o 20 minut lecz o normalnej porze według początkowych założeń.

Jeśli z jakiegoś powodu zakończysz rundę przedwcześnie, powinieneś odczekać 3 dni z rozpoczęciem nowej rundy

Redystrybucja

Po zakończeniu każdej rundy, stężenie chelatorów we krwi spada. W pewnym momencie ich poziom jest tak niski, że dla małej, pozostałej części zmobilizowanych metali ciężkich nie starcza związków wiążących je i ulegają one ponownemu rozmieszczeniu w różnych tkankach organizmu. Nazywa się to redystrybucją i ma ona miejsce głównie po zakończeniu każdego cyklu (ale też w pewnym stopniu w trakcie jego trwania) i może towarzyszyć jej pogorszenie samopoczucia. np. bóle głowy, czy zmęczenie. Nie każdy odczuwa efekty redystrybucji, a najczęściej nasilają się dzień po rozpoczęciu i zakończeniu cyklu. Zjawisko to jest również przyczyną pogorszenia stanu zdrowia osób stosujących inne środki wykazujące właściwości mobilizujące metale ciężkie niż te zalecane w protokole Cutlera np. kolendra, chlorella, glutation itp. Jest tak ponieważ nie znamy okresów ich półtrwania, czyli połowicznego rozpadu w związku z czym nie jesteśmy w stanie utrzymać ich stałego poziomu we krwi co skutkuje znacznie większą redystrybucją metali ciężkich po organizmie, która ma miejsce wiele razy…

Przy jednoczesnym stosowaniu ALA i DMSA lub DMPS, można zmniejszyć redystrybucje i nieco poprawić nasze samopoczucie po rundzie. W tym celu możemy w ostatniej dawce kończącej cykl lub dwóch, przyjąć tylko DMSA lub DMPS, bez ALA.

Kiedy chelatacja dobiega końca?

Jeśli jesteś w stanie przyjmować maksymalne dawki środków chelatujących i nie odczuwasz żadnych efektów ubocznych zarówno na rundzie jak i po niej to kontynuuj jeszcze przez 6 miesięcy. Po tym czasie chelatacje można uznać za zakończoną. Warto wtedy ponownie wykonać analize pierwiastkową włosów, aby zobaczyć, jakie zaszły zmiany.

Chelatacja w przypadku zatrucia samym ołowiem

Część osób ma problem z zatruciem pojedynczymi metalami ciężkimi, a jednym z najczęstszych takich zatruć, jest zatrucie ołowiem. Chelatowanie samego ołowiu przebiega inaczej niż chelatacja rtęci, ponieważ ołów odkłada się w kościach, a jego wydostawanie się z nich to powolny i długotrwały proces. Dlatego chelatcje ołowiu przeprowadzamy w następujący sposób. Robimy 8 standardowych rund, najlepiej z użyciem DMSA, a następnie robimy jedną, dwie rundy raz w miesiącu przez kilka lat, około 2-3 lata. Początkowe 8 rund oczyści przestrzeń zewnątrzkomórkową, a pozostałe rundy, które będziemy wykonywać 1-2x w miesiącu będą oczyszczać na bieżąco to, co z powrotem przejdzie do niej z kości, w których odkłada się 95% ołowiu. Bardzo ważne jest ustalenie i wyeliminowanie źródła zatrucia, aby chelatacja mogła przebiec pomyślnie.

Chelatacja w przypadku zatrucia samym aluminium

Żaden chelator stosowany w protokole Cutlera nie chelatuje aluminium. Natomiast jego kumulacja w organizmie jest wynikiem zatrucia rtęcią i jeśli usuniemy ją z organizmu to ten oczyści się z aluminium samodzielnie pod warunkiem, że usunęliśmy źródło ekspozycji. Jeśli jego poziom w organizmie jest duży mimo braku zatrucia rtęcią, oznacza to, że wciąż masz z nim styczność. Wiele osób poleca różne formy krzemu w celu oczyszczenia z aluminium. Niestety brakuje jeszcze odpowiednich badań, które dostarczyły by niezbędnych informacji, potwierdzających oraz wyjaśniających mechanizm za to odpowiedzialny.

Środkiem dobrze chelatującym aluminium jest deferoksamina, którą stosuje się w zatruciach żelazem. W związku z tym, że lek ten chelatuje żelazo, nie jest dobrym wyborem w zatruciu metalami ciężkimi, ponieważ u wielu osób zatrutych nimi poziom żelaza jest niski. Innymi chelatorami o słabszym powinowactwie do aluminium są Deferypron oraz Deferazyroks, jednakże one również chelatują żelazo i podobnie jak w przypadku deferoksaminy, ich oficjalnym zastosowaniem jest leczenie zatruć żelazem. Żadnego z tych chelatorów nie stosuje się w protokole Cutlera.

Spis informacji na temat protokołu znajdziesz tutaj:
https://ktoredyprosto.pl/protokol-chelatacji-cutlera-jak-bezpiecznie-usunac-metale-ciezkie-z-organizmu/