Środki chelatujące stosowane w protokole cutlera

W protokole Cutlera wykorzystuje się tylko i wyłącznie 3 chelatory. Każdy z nich ma swoje konkretne działanie i efekty. Ich znajomość to podstawa skutecznej i bezpiecznej chelatacji.

Metale ciężkie oraz lekkie po dostaniu się do organizmu częściowo ulegają wydaleniu, a częściowo retencji, czyli odłożeniu w różnych tkankach organizmu. Nasz organizm jest w stanie usuwać niektóre z nich, ale w przypadku większości proces ten jest bardzo powolny i nigdy nie dochodzi do całkowitego oczyszczenia organizmu z nich, nawet mimo upływu dziesiątek lat. A w pewnych przypadkach usunięcie jakiegoś metalu z danego miejsca w organizmie metodą naturalną, w ogóle nie jest możliwe, jak np. w przypadku rtęci odłożonej w mózgu. Dlatego stosuje się środki chelatujące – aby przyśpieszyć ten proces, a w niektórych przypadkach umożliwić. Ponadto, jak dowiedziałeś się z tego artykułu poświęconego protokołowi Cutlera, rtęć zaburza transport mineralny i blokuje naturalne mechanizmy detoksykacyjne, uniemożliwiając organizmowi oczyszczanie się. Chelatacja jest wtedy jedynym wyjściem.

Wszystkie chelatory stosowane w protokole są związkami zawierającymi dwie grupy tiolowe, nazywane również sulfhydrylowymi. Grupy te są połączeniem siarki z wodorem i łatwo wiążą się z rtęcią oraz innymi metalami ciężkimi, tworząc kompleksy zwane chelatami i w takiej postaci zostają usunięte z organizmu. To właśnie obecność tych dwóch grup tiolowych odróżnia te chelatory od innych środków polecanych do oczyszczania organizmu z metali ciężkich.

Do środków stosowanych w protokole Cutler zaliczamy

• LA/ALA – kwas 6,8-ditiooktanowy, czyli kwas liponowy / alfa-liponowy, znany również jako tiooktanowy
• DMSA – kwas 2,3-dimerkaptobursztynowy, czyli kwas dimerkaptobursztynowy.
• DMPS – kwas 2,3-dimerkaptopropano-(1)-sulfonowy, czyli kwas dimerkaptopropanosulfonowy / dimerkaptopropanosiarkowy

LA/ALA – kwas liponowy / alfa-liponowy

ALA jest nasyconym kwasem tłuszczowym rozpuszczalnym zarówno w wodzie jak i tłuszczach. Dzięki temu jest jedynym stosowanym w protokole środkiem chelatującym, który przekracza barierę krew-mózg i penetruje w głąb organów, skąd wyciąga metale ciężkie. A więc działa zarówno w przestrzeni zewnątrz jak i wewnątrzkomórkowej. Biodostępność przy podaniu doustnym wynosi 40-50%. Najlepiej przyjmować go pomiędzy posiłkami, ponieważ przyjmowany do posiłku wchłania się w mniejszym stopniu. ALA wchłaniany jest bardzo szybko z układu pokarmowego i również szybko jest usuwany z organizmu. Okres półtrwania samego kwasu liponowego jest bardzo krótki i wynosi zaledwie 20-30 minut, natomiast okres półtrwania wynoszący 2-3 godziny został określony na podstawie jego metabolitów oraz doświadczeń osób stosujących ALA. Badania miały tutaj mniejsze znaczenie, gdyż sytuacja w przypadku ALA jest dość skomplikowana, ponieważ jest kwasem tłuszczowym i nie ulega on metabolizmowi w pierwszej kolejności jak typowe ksenobiotyki. Jest on metabolizowany do przynajmniej kilkunastu znanych nam metabolitów, które posiadają właściwości chelatujące. Metabolity ALA są usuwane głównie z moczem i częściowo z kałem, natomiast chelaty rtęci, które tworzą wydalane są głównie (w 70%) z kałem, poprzez żółć.

ALA występuje w dwóch formach – R-ALA oraz S-ALA. Popularne suplementy na rynku zawierają mieszaninę R/S ALA, na której prowadzone były badania i na której oparty został protokół. W sklepach można znaleźć samą formę R-ALA, natomiast Cutler odradzał jej stosowanie, ponieważ wielokrotnie otrzymywał informacje od osób ją stosujących, że była nieskuteczna. Produkty zawierające tą formę są oznaczone jako R-ALA i są wyraźnie droższe od mieszaniny R/S ALA.

Niektórzy stosują ALA w celach diagnostycznych, to znaczy wykonują kilka rund i obserwują swoją reakcje. Jeśli im się pogarsza to otrzymują w ten sposób potwierdzenie, że są zatruci jakimiś metalami ciężkimi. Jest to tania metoda potwierdzenia podejrzeń, natomiast nie wolno jej stosować u osób z amalgamatami, kobiet w ciąży oraz nie zaleca się małych dzieci, które były szczepione w przeciągu ostatnich 3 miesięcy. U dzieci lepiej jednak mimo wszystko wykonać analizę pierwiastkową włosów.

ALA dostępny jest bez recepty i można go kupić w każdym sklepie z suplementami oraz w internecie. Firmy, które sprawdziły się w praktyce i posiadają niższe dawki to: Living Supplements, LABS 212, Kirkman (najniższe dawki to 25 i 50 mg), Now Foods (najniższa dawka to 100 mg), Swanson (najniższa dawka to 50 mg).

Działanie

Badania nad właściwościami chelatującymi kwasu liponowego nie są jednoznaczne. Ich czytanie w poszukiwaniu konkretnych i jednoznacznych informacji jest trudne. ALA usuwa: rtęć (jest najlepszym chelatorem rtęci nieorganicznej), arsen (jest najlepszy chelatorem arsenu), mangan, cynk, kadm, ołów, kobalt, nikiel, żelazo, miedź. Prawdopodobnie usuwa również antymon, pallad, platynę, tal i wolfram. Jego powinowactwo do ołowiu jest stosunkowo małe, natomiast dzięki swoim właściwościom przeciwutleniającym, pomaga zmniejszyć stres oksydacyjny przez niego wywołany oraz inne metale ciężkie. Zmniejsza wydalanie miedzi, cynku, kadmu i metylortęci, dlatego przerwy pomiędzy cyklami z jego zastosowaniem są potrzebne, aby ich poziom nie wzrósł zbyt mocno – głównie miedzi. Chodzi o to, że ALA zwiększa wydalanie miedzi wraz z moczem, a ten stanowi jedynie kilkanaście procent całkowitego wydalania miedzi i blokuje jej wydalanie z żółcią, która jest główną drogą eliminacji wynoszącą nawet 80%. Dlatego przerwy równe przynajmniej długości trwania cyklu są tak ważne. W praktyce okazało się, że do znacznej kumulacji rtęci dochodzi wolniej i rzadziej niż początkowo zakładano. Wygląda na to, że część osób jest bardziej podatna na szybszy wzrost jej poziomu choć może dojść do tego u każdej osoby, jeśli ALA będzie stosowany w niewłaściwy sposób.

W przeciwieństwie do DMSA i DMPS, które mogą być stosowane tuż po zatruciu metalami ciężkimi (z wyjątkiem zatrucia doustnego, wtedy podajemy węgiel aktywowany), stosowanie ALA dozwolone jest dopiero przynajmniej 3 miesiące od ostatniej ekspozycji na rtęć i wynika to z jego lipofilowości, o której wyżej wspomniałem. Dzięki niej przekracza barierę krew-mózg i może transportować rtęć również do mózgu, ponieważ rtęć zdaje się poruszać według gradientu stężeń – z miejsć o wyższym stężeniu do miejsc o niższym stężeniu. A wieć ALA nie może jej wyciągnąć z mózgu, jeśli jej stężenie we krwi jest większe niż w nim.

Stosowanie ALA w połączeniu z DMSA, zwiększa ilość usuwanej rtęci o 30% w stosunku do stosowania tych chelatorów pojedynczo. Prawdopodobnie odnosi się to również do połączenia ALA z DMPS. Ponadto przyjmowanie ALA w połączeniu z DMSA lub DMPS zmniejsza efekty uboczne ALA związane z emocjami.

Działania Niepożądane

ALA zwiększa wydalanie żółci i może przez to nasilać problemy z pęcherzykiem żółciowym, drogami żółciowymi i ogólnie układem pokarmowym. Może podrażniać odbyt, a więc jego stosowaniu może towarzyszyć swędzenie i pieczenie tych okolic, zwłaszcza przy hemoroidach. Luźne i ciemne stolce również się zdarzają co również wynika ze zwiększonego wydalania żółci.

Cutler dostrzegł również pewne charakterystyczne objawy, które nasila kwas liponowy, należą do nich: zwiększenie wydalania moczu, natrętne i obsesyjne myśli, zmienność emocjonalna, apatie, brak motywacji, charakterystyczny zapach moczu i łagodny światłowstręt. Wynikają one ze zdolności do przekraczania bariery krew-mózg. Można je złagodzić poprzez jednoczesne podawanie ALA z DMSA lub DMPS oraz skracając przerwę pomiędzy dawkami i zwiększając dawki suplementów wchodzących w skład bazowej 4.

Mała grupa osób nawet przy skrajnie niskich dawkach ALA doświadcza dużych efektów ubocznych. Prawdopodobnie są to mocno zatrute osoby i wtedy rozwiązaniem jest stosowanie samego DMSA lub DMPS przez dłuższy czas, aż do momentu oczyszczenia organizmu na tyle, że dana osoba będzie w stanie radzić sobie z ALA. Niestety ciężko powiedzieć jak długo będzie to trwało, ale z doświadczeń innych osób można napisać, że jest to okres od kilku miesięcy do ponad roku. Niektórzy nawet po wielu rundach na samym DMSA lub DMPS tolerować bardzo male dawki ALA, nawet rzędu 100mcg, czyli 0.1mg.

Nietolerancja ALA

Istnieje mała grupa osób, która nie toleruje kwasu alfa-liponowego. Efekty uboczne po jego stosowaniu są bardzo nasilone i nie wynikają z redystrybucji. A więc dla upewnienia się, że problem tkwi w nietolerancji ALA, a nie w niewłaściwym stosowaniu protokołu, dokładniej zapoznaj się z efektami redystrybucji oraz samego ALA. Następnie spróbuj przyjmować ALA w dawce 5mg lub mniejszej, nawet poniżej 1mg co 2 godziny lub krócej. Jeśli twój problem faktycznie wynika z samej nietolerancji ALA, należy spróbować chelatacji za pomocą samego DMSA lub DMPS. U osób, które nie tolerują ALA, problem znika po dłuższej chelatacji z użyciem jednego z tych środków. Ciężko powiedzieć jaki dokładnie będzie to okres, ale z doświadczeń różnych osób szacuje się, że od około roku, półtora, a czasem krócej.

Niektórzy polecają R-ALA, natomiast sam Cutler odradzał jego stosowanie ze względu na liczne doniesienia od osób, które próbowały tej formy chelatora bez powodzenia.

Przyjmowanie ALA w postaci wcierek

Czasem zdarza się, że podanie doustne chelatorów może być znacznie utrudnione lub w ogóle nie możliwe. Można wtedy przyjmować ALA jako wcierki – na skórę (transdermalnie). ALA jest dość stabilne po rozpuszczeniu i ma właściwości lipofilowe, dzięki czemu może wchłonąć się przez skórę. DMSA i DMPS nie posiadają właściwości lipofilowych i potrzebują czegoś, co przetransportuje je przez skórę, dlatego wykonanie transdermalnego DMSA i DMPS wymaga zarówno farmaceutycznej jakości chelatorów oraz odpowiedniej wiedzy. Można kupić je w postaci gotowego preparatu, natomiast opinie o stosowaniu ich w ten sposób są bardzo mieszane. Cutler odradza również stosowanie DMSA w ten sposób, ze względu na dość częste reakcje skórne, ale jeśli z jakiegoś powodu nie ma innej możliwości to jest to jakieś rozwiązanie.

Wcierkę z ALA można przygotować poprzez jego wymieszanie w maści lub kremie, najlepiej o jak najprostszym składzie. Można również rozpuścić go w oleju np. lnianym lub kokosowym. Bierzemy po prostu ¼ – ½ łyżeczki (małej do herbaty) oleju i rozpuszczamy w nim środek chelatujący. Następnie wcieramy go w miejsce, gdzie skóra jest cienka, np. wewnętrzna strona przedramion. Pamiętaj, aby użyć rękawiczek jeśli wcierasz chelator dziecku, aby uniknąć wchłonięcia jego części w twoje dłonie. Wcierki zaleca się przygotowywać na bieżąco, tuż przed użyciem. Dawki oraz przerwy pomiędzy nimi powinny być takie same jak w przypadku przyjmowania doustnego. Przyswajanie ALA przez skórę jest nieco mniejsze niż doustnie choć nie ma to większego znaczenia.

W przypadku DMPS w postaci wcierek są osoby, które stosowały go z powodzeniem, ale jest również dużo osób, które nie odczuwały efektów, a postępy przyszły dopiero wraz ze zmianą na formę doustną.

DMSA – kwas dimerkaptobursztynowy

DMSA jest rozpuszczalnym w wodzie analogiem dimerkaprolu (BAL). Został dopuszczony przez FDA do stosowania u dzieci i dorosłych. Po podaniu doustnym wchłania się szybko, lecz nierównomiernie, a jego biodostępność przy podaniu tą drogą wynosi około 50%. Nie powoduje redystrybucji metali ciężkich do mózgu, ponieważ nie przekracza bariery krew-mózg, a obszar dystrybucji dotyczy głównie przestrzeni zewnątrzkomórkowej. Maksymalne stężenie we krwi osiąga po około 3 godzinach. 95% zawartości DMSA we krwi ulega związaniu z białkami, głównie resztami cysteinowymi grup sulfhydrylowych (SH) albumin, następnie tworzą się przypuszczalnie w nerkach mieszane disiarczki, które prawdopodobnie są właściwymi związkami chelatującymi (metale wiążą pozostałe grupy SH).

Okres półtrwania przekształconego DMSA wynosi około 2-4 godzin i wydalany jest głównie z moczem. Jego skuteczność w obniżaniu poziomu ołowiu we krwi po podaniu doustnym jest porównywalna z EDTA podawanym pozajelitowo.

W przypadku DMSA nie ma sensu zawracać sobie głowy jego zakupem w Polsce. Ewentualnie mozna dostać go na allegro i jest to produkt firmy Living Supplements. Zamówienie go bezpośrednio na stronie tej firmy jest korzystniejsze cenowo.

Działanie

DMSA nie przekracza bariery krew mózg i w przeciwieństwie do ALA, może być stosowany tuż po ekspozycji na rtęć, z wyjątkiem zabiegu usunięcia amalgamatów, po którym należy odczekać 4 dni. Przy jednoczesnym stosowaniu z ALA, zmniejsza jego efekty uboczne związane z emocjami.

DMSA usuwa: Antymon+, Arsen (głownie formy nieorganiczne, w przypadku form organicznych o właściwościach lipofilowych są mniej skuteczne), beryl, bizmut, kadm+, kobalt, miedź (prawdopodobnie), złoto (badania prowadzono tylko na zwierzętach), ołów+, rtęć (forma organiczna+ i nieorganiczna) i nikiel (badania tylko na zwierzętach). Plusy przy danym metalu oznaczają, że DMSA usuwa go lepiej niż DMPS.

Wydalanie z moczem jonów żelaza, wapnia, cynku i magnezu przy stosowaniu DMSA jest nieznaczne, natomiast może zwiększyć istotnie wydalanie miedzi przy użyciu większych dawek.

Działania niepożądane

Do najczęstszych działań niepożądanych, które występują u około 10% pacjentów należą: brak łaknienia, nudności, wymioty i biegunka oraz przejściowe zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych. Rzadziej – u około 5% pacjentów pojawia się wysypka, która czasami wymaga zaprzestania przyjmowania leku. Ponadto w rzadkich przypadkach może obniżać poziom neutrofili i dość często przyczynia się do przerostu candidy. Najrzadszym działaniem niepożądanym jest rozwój anemii hemolitycznej u osób z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej, który jest wadą genetyczną. Generalnie jest mniej toksyczny niż DMPS i jest ogólnie dobrze tolerowany.

W przypadku znacznego spadku poziomu neutrofili zaleca się odpowiednią suplementację w celu ich regeneracji oraz przerwanie przyjmowania DMSA. Więcej na ten temat dowiesz się tutaj.

Nasilenie objawów związanych ze spadkiem stężenia chelatora w organizmie, występuje około 6 godzin po przyjęciu pojedynczej dawki DMSA. Dlatego zaleca się przyjmować go w krótszych odstępach czasowych – co 4 godziny, a nawet częściej, aby zapobiec nasileniu objawów.

DMPS – kwas dimerkaptopropanosulfonowy / dimerkaptopropanosiarkowy

DMPS, a dokładniej sól sodowa kwasu dimerkaptopropanosulfonowego (dimerkaptopropanosiarkowego) (Dimaval) jest rozpuszczalnym w wodzie i niewielkim stopniu tłuszczach analogiem dimerkaprolu (BAL). Nie został on zatwierdzony przez FDA choć jest stosowany na terenach Rosji od 1958 roku, w Niemczech od 1976, a w Stanach Zjednoczonych od 1999. Jego biodostępność po podaniu doustnym wynosi około 50%, a maksymalne stężenie we krwi osiąga po około 4 godz. Podobnie jak DMSA nie powoduje redystrybucji metali ciężkich do mózgu ponieważ również nie przekracza bariery krew-mózg. Działa głównie w przestrzeni zewnątrzkomórkowej, natomiast prawdopodobnie dzięki większej rozpuszczalności w tłuszczach, w niewielkim stopniu dostaje się do wnętrza komórek – przestrzeni wewnątrzkomórkowej. We krwi wiąże się głównie z albuminami, a po biotransformacji do cyklicznych i acyklicznych disiarczków zostaje wydalony wraz z moczem. Produktami wydalanymi przez nerki są głownie różne cykliczne i acykliczne homopolimery, mieszany disiarczek DMPS-cysteina jest praktycznie nieobecny. Okres półtrwania wynosi mniej niż 9-10 godzin.

DMPS skuteczniej łagodzi objawy zatrucia oraz samej chelatacji niż DMSA i jest często tolerowany przez osoby, które nie są w stanie przyjmować DMSA ze względu na skutki uboczne ze strony układu pokarmowego. Przy stosowaniu DMPS możliwy jest zarówno brak efektów ubocznych występujących przy kuracji z użyciem DMSA lub ich mniejsze nasilenie co pozwala na kontynuacje terapii. Jest to dość ciekawe ponieważ DMPS uważa się za nieco bardziej toksyczny od DMSA

DMPS można zamówić na stronie Living Supplements oraz MandiMart lub na receptę w aptece na terenie Niemiec. Jego nazwa handlowa to Dimaval. Można go również dostać na allegro, ale wyjdzie znacznie drożej niż zamawiając bezpośrednio z LS.

Działanie

DMPS skuteczniej łagodzi efekty uboczne stosowania ALA oraz objawy zatrucia niż DMSA i jest często tolerowany przez osoby, które nie są w stanie przyjmować DMSA ze względu na skutki uboczne. Przy stosowaniu DMPS możliwy jest zarówno brak efektów ubocznych występujących przy kuracji z użyciem DMSA lub ich mniejsze nasilenie co pozwala na kontynuacje terapii. Jest to dość ciekawe ponieważ DMPS jest nieco bardziej toksyczny od DMSA.

DMPS usuwa: Antymon, Arsen (głownie formy nieorganiczne, w przypadku form organicznych, które rozpuszczają się w tłuszczach, są mniej skuteczne), beryl, bizmut, kadm, kobalt+, miedź*, złoto (badania prowadzono tylko na zwierzętach), ołów (choć badania nie są całkowicie jasne, generalnie w przypadku zatrucia ołowiem, w pierwszej kolejności stosuje się DMSA), rtęć (forma organiczna i nieorganiczna*), nikiel (badania tylko na zwierzętach) i polon. Plusy przy danym metalu oznaczają, że DMPS usuwa go lepiej niż DMSA.

Może podobnie jak DMSA zwiększać wydalanie miedzi oraz cynku z moczem i tak samo nie ma to większego znaczenia klinicznego.

Chelatacja za pomocą DMPS w połączeniu z dietą bogatą w związki odżywcze oraz proteiny znacznie zmniejsza objawy zatrucia arsenem.

Działania niepożądane

Toksyczność DMPS jest mała, a efekty uboczne występują bardzo rzadko. Do efektów ubocznych należą: gorączka, dreszcze, wysypka, wzrost poziomu enzymów wątrobowych, neutropenia, a w rzadkich przypadkach zespół Stevensa-Johnsona oraz rumian wielopostaciowy. DMPS daje łagodniejsze objawy ze strony układu pokarmowego niż DMSA, mniejszy jest również spadek ciśnienia krwi. Jeśli pojawi się wysypka, nie należy więcej go przyjmować.

Nasilenie objawów związanych ze spadkiem stężenia chelatora w organizmie, występuje około 10-12 godzin po przyjęciu pojedynczej dawki DMPS. Dlatego zaleca się przyjmować go w krótszych odstępach czasowych – co 8 godziny, a nawet częściej, aby zapobiec nasileniu objawów.

Gdzie można zamówić środki chelatujące

Jeśli mieszkasz na terenie Unii Europejskiej to środki chelatujące możesz zamówić na stronie: https://mandimart.eu/

Natomiast jeśli mieszkasz poza Unią Europejską to środki chelatujące możesz zamówić na tej stronie: https://www.livingsupplements.com/