Terapia niskimi dawkami naltreksonu (LDN)

Naltrekson i terapia niskimi dawkami naltreksonu (LDN) zyskują coraz większą popularność dzięki dużej liczbie chorób, w których okazały się bardzo pomocne. W tym artykule znajdziesz zbiór informacji, które pozwolą Ci lepiej poznać tą terapię oraz sam lek.

Czym jest naltrekson?

Naltrekson jest lekiem dostępnym na receptę o działaniu antagonistycznym wobec receptorów opioidowych oraz toll-podobnych (TLR – toll like receptor), odkrytym w 1967 roku i zatwierdzonym przez Urząd ds. Żywności i Leków (FDA) w 1984 roku jako środek pomagający w walce z uzależnieniem od alkoholu i opioidów.

Badania dowiodły, że podawany w dawkach rzędu 4,5 mg jest również skuteczny w przypadku wielu innych chorób. Tysiące pacjentów potwierdzają te wyniki i nieustannie donoszą o innych przypadłościach w przypadku, których pomógł im ten lek.

Wraz z biegiem czasu i kolejnymi badaniami odkryto, że działanie naltreksonu wynika nie tylko z blokowania receptorów opioidowych, ale również receptorów toll-podobnych (TLR). Dostrzeżono również potencjał tych działań w terapii innych chorób i zaczęto prowadzić doświadczenia. Początkowo zaczęto wykorzystywać go w leczeniu chorób autoimmunologicznych, a z czasem odkryto, że jest pomocny również w leczeniu rożnego rodzaju raka.

Wpływ naltreksonu na układ odpornościowy

Pierwszym lekarzem, który zaczął wykorzystywać właściwości immunomodulujące terapii LDN był Doktor Bernard Bihari, który w 1985 roku wykorzystał naltrekson do leczenia infekcji wirusem HIV. Infekcja wirusem HIV prowadzi do zaburzeń pracy układu odpornościowego, a ostatecznie do AIDS, czyli zespołu nabytego niedoboru odporności, który z czasem kończy się śmiercią.

Doświadczenia Dr. Bihari pokazały, że regularne przyjmowanie naltreksonu w niskich dawkach, zapobiegało dalszemu postępowaniu degeneracji układu odpornościowego. Podstawą dla tego stwierdzenia było mierzenie ilości komórek CD4, który po dziś dzień pozostał podstawowym markerem określającym prędkość rozwoju infekcji HIV. Jeszcze lepsze rezultaty przyniosło połączenie LDN z lekami antyretrowirusowymi, które zostały wprowadzone w tamtym czasie. Doświadczenia Bihari’ego wykazały znacznie mniejszą umieralność u pacjentów z wirusem HIV stosujących naltrekson w niskich dawkach.

Na skutek doświadczeń Bihari’ego i ich efektów, zaczęto prowadzić kolejne badania nad wpływem tego leku na układ odpornościowy. Jedno z najważniejszych odkryć opublikowali w 1986 roku Dr. Zagon i McLaughlin. Wykazali oni, że receptory opioidowe są obecne w różnych komórkach układu odpornościowego, a później, że mRNA znajdujące się w tych komórkach umożliwia kodowanie receptorów endorfin.

Dr. Ian Zagon kontynuował badania nad leczeniem niskimi dawkami naltreksonu oraz endorfinami przez następnych 29 lat, które przyniosły łącznie niemal 300 publikacji na ten temat. Dzięki tym badaniom wiemy dzisiaj ponad wszelką wątpliwość, że endorfiny i receptory opioidowe mają swój udział w funkcjonowaniu niemal każdego układu w naszym organizmie, który zaangażowany jest w regulację naszego układ odpornościowego. Odkrycia pochodzące z tych badań można podsumować następująco:

  • Wiele chorób jest przejawem nieprawidłowej pracy układu odpornościowego
  • Układ odpornościowy jest regulowany przez endorfiny, które oddziałują głównie na receptory opioidowe.
  • Krótka blokada receptorów opioidowych przez małe dawki nalterksonu prowadzi do up-regulacji w produkcji endorfin, czyli zwiększenia ich wytwarzania. Może to dawać działanie immunomodulujące, które koryguje zaburzenia funkcjonowania układu odpornościowego.
  • W proliferacji komórek, czyli ich namnażaniu się bierze udział pewien podtyp endorfin. A więc proliferacja może być również zahamowana przez endorfiny. Działanie to ma zastosowanie w pewnych formach raka.

Jak w dużym skrócie i uproszczeniu działa ten lek – receptory opioidowe i toll-podobne (TLR)

Naltrekson składa się z dwóch izomerów – levo-naltrexonu i dextro-naltreksonu w proporcji 1:1, czyli po połowie. Oba izomery łączą się z innymi receptorami, dzięki czemu działanie naltreksonu jest bardziej zróżnicowanie i złożone.

Levo-naltrexon oddziałuje głownie na receptory opioidowe, wykazując względem nich antagonizm. Czyli po prostu je blokuje, a skutkiem tej blokady jest:

  • Zwiększenie wytwarzania endorfin
  • Immunomodulacja
  • Mniejsze namnażanie się komórek indukowane przez endorfiny

Dextro-nalrekson oddziałuje na przynajmniej jeden rodzaj receptorów TLR, czyli tak zwanych receptorów toll-podobnych i również wykazuje działanie antagonistyczne względem nich. W przypadku oddziaływania dextro-naltreksonu na receptory TLR, obserwujemy takie efekty jak:

  • Supresja modulacji układu odpornościowego przez cytokiny
  • Zmniejszenie produkcji NG-kB
  • Zmniejszenie stanu zapalnego
  • Zmniejszenie aktywności onkogenów

Leki opioidowe oraz leki działające tak jak opioidy, ale nimi nie będące ze względu na inną strukturę np. petydyna, naśladują działanie naturalnych neuropeptydów. Do neuropeptydów o działaniu przeciwbólowym należą endorfiny, a dokładniej to beta-endorfiny wykazują działanie analgezyjne (przeciwbólowe). Powstają one w odpowiedzi na różne bodźce w przedniej części przysadki, która znajduje się w mózgu. W odpowiedzi na stres, podwzgórze wydziela kortykoliberynę (CRH), która stymuluję przysadkę do wytwarzania proopiomelanokortyny (POMC), czyli polipeptydu, który jest prekursorem większości endorfin. POMC za pomocą pewnych enzymów jest rozkładany do neuropeptydów, w tym endorfin, a niemal każdy układ w naszym organizmie posiada potrzebne do tego enzymy. Naturalnie cały proces odbywa się na zasadzie ujemnego sprzężenia zwrotnego, a więc gdy związki powstałe z rozpadu POMC osiągną odpowiedni poziom, dochodzi do zatrzymania wydzielania CRH przez podwzgórze.

Tak z grubsza wygląda mechanizm odpowiedzialny za wzrost poziomu endorfin w odpowiedzi na odpowiedni bodziec, którym może być np. „spadek” poziomu endorfin w organizmie, na skutek zablokowania receptorów opioidowych przez naltrekson. W istocie ich poziom nie spada, a jedynie receptory, na które oddziałują, zostają zablokowane i skutkuje to wysłaniem sygnału do mózgu o treści „poziom endorfin jest zbyt niski, należy go podnieść”. Efektem takiego sygnału jest w skrócie wzrost wytwarzania POMC i jej rozkład, dzięki któremu powstają m.in. beta-endorfiny.

Receptory TLR są częścią wrodzonego układu odpornościowego, który stanowi pierwszą linię obrony. Jako pierwszy przedstawił je Christiane Nüsslein-Volhard, w 1985 roku. Receptory te można znaleźć na rożnych komórkach naszego układu odpornościowego – komórkach dendrytycznych, tucznych, neutrofilach, monocytach, makrofagach, limfocytach B, a nawet komórkach tworzących różne organy np. nerki i jelita.

Uważa się, że rolą jaką pełnią te receptory jest rozpoznawanie patogenów, które dostają się do naszego organizmu. A po ich rozpoznaniu uruchamiaj wewnątrzkomórkowe ścieżki sygnalizacyjne, które zapoczątkowują odpowiednią odpowiedź immunologiczną. Dzieje się to na skutek zwiększenia wytwarzania cytokin prozapalnych – aktywacja receptorów TLR zwiększa produkcję cytokin prozapalnych, a te stymulują wrodzony układ odpornościowy do odpowiedniej reakcji, np. wysłania leukocytów w miejsce infekcji, aby pożarły bakterie lub w przypadku wirusów, doprowadziły do apoptozy (śmierci) zainfekowanych komórek.

Receptory te są również związane z produkcją czynnika transkrypcyjnego NF-κB, który stanowi część mechanizmu komunikacji wewnątrzkomórkowej. Wykazano, że ten kompleks białkowy odgrywa istotną rolę w chorobach autoimmunologicznych oraz różnego rodzaju raka.

Wiemy, że istnieje 10 podklas receptorów TLR, ale nie wiemy jeszcze jak dokładnie działają wszystkie z nich i nie znamy ich substratów.

Co oznacza skrót LDN?

LDN z ang. Low dose naltrexone, czyli naltrekson w niskich dawkach to terapia polegająca na podawaniu małych dawek tego leku w celu terapii chorób innych niż oficjalnie zalecono. Mianem LDN określa się terapię, w której dzienna dawka naltreksonu wynosi mniej niż 25 mg.

Niskie dawki naltreksonu są używane w leczeniu chorób autoimmunologicznych w Stanach Zjednoczonych od 1985 roku, jednakże w Wielkiej Brytanii oraz Europie takie zastosowanie jest stosunkowo nowe. Metoda ta została opracowana i rozwijana przez lekarza z Nowego Jorku Dr. Bernarda Bihariego, który zmarł 16 maja 2010 r. Dr.Bihari posiadał kwalifikacje z zakresu medycyny internistycznej, psychiatrii oraz neurologii.

W tradycyjnym zastosowaniu, czyli do walki w uzależnieniu od alkoholu oraz środków opioidowych, podaje się go zwykle w dawce 50-300 mg. Jego właściwości blokujące receptory opioidowe sprawiają, że przyjmowanie środków opioidowych nie wywołuje euforii. Spożywanie alkoholu po podaniu naltreksonu również nie sprawia przyjemności.

Krótki zarys terapii LDN w praktyce

Lekarz zaczyna leczenie od bardzo niskiej dawki, zwiększając ją wraz z upływem tygodni do czasu, aż stan danej osoby ustabilizuje się i wszelkie efekty uboczne miną. Początkowa dawka jest zmienna i wynosi od 0,5 do 1,5 mg. Zazwyczaj jest zwiększana przez 4 – 8 tygodni do 4,5 mg lub innej, odpowiadającej danemu pacjentowi. Niektórzy lekarze stosują tą dawkę dwa razy dziennie w przypadku pewnych chorób. Dawka 4,5 mg nie jest dawką docelową, a jedynie dawką, która okazała się optymalną dla większości osób przyjmujących naltrekson. Równie skuteczne mogą być niższe lub wyższe dawki. Nie należy przyśpieszać zwiększania dawki. Stosujemy taką dawkę, która w danym momencie nam pomaga. Zbyt szybkie zwiększanie dawki skutkować będzie pojawieniem lub nasileniem się działań niepożądanych.

Dla chorób autoimmunologicznych jako dawkę początkową przyjmuje się 1 mg i zwiększa przez okres 4 tygodni do uzyskania 4,5 mg. Dla choroby Hashimoto, syndromu przewlekłego zmęczenia oraz fibromialgii, dawka początkowa wynosi 0,5 mg i zwiększana jest o 0,5 mg tygodniowo, aż dzienna dawka wyniesie 4,5 mg.

Nie ma wytycznych co do długości terapii LDN i spotkać można zarówno pacjentów stosujących naltrekson przez okres kilku miesięcy jak i kilkunastu lat.

W przypadku raka, LDN może być przyjmowane w podobnych dawkach, ale musi być odstawiony tydzień przed i tydzień po chemioterapii. Nie dotyczy to tamoxifenu oraz codziennych leków przyjmowanych w raku prostaty.

Okres półtrwania tego leku wynosi około 4 godzin dla dawki 4,5 mg i wzrasta wraz z nią, a jego metabolizm zachodzi głównie w wątrobie. Jest dobrze absorbowany po podaniu doustnym jednak może ulegać znacznemu efektowi pierwszego przejścia.

Postacie naltreksonu:

Płynna
Płyn doustny o stężeniu 1 mg/1 ml jest najczęściej stosowaną formą tego leku. Przyjmowany jest każdego dnia, a do dozowania stosuje się strzykawkę.

Kapsułki
W Stanach Zjednoczonych dostępne są kapsułki i tabletki o różnej zawartości leku u sporządzających go farmaceutów, jednak poleca się dokonywać zakupu jedynie u tych doświadczonych w sporządzaniu LDN.

Krople podjęzykowe
Krople podjęzykowe zostały stworzone dla pacjentów, którzy mają problem z przyjmowaniem leków doustnych oraz dla tych, którzy chcą zagwarantować sobie jak najszybszy transport leku do układu krwionośnego. Kilka kropel umieszcza się pod językiem, bezpośrednio z zakraplacza, a dawka rośnie lub maleje wraz z ilością kropel.

Krem
Maść z LDN najczęściej występuje w stężeniu 0.5 mg/ml i jest przeznaczona do aplikacji na skórę. Jest to ułatwienie dla dzieci oraz pacjentów uczulonych na barwniki, aromaty lub inne substancje pomocnicze, które mogą występować w innych postaciach naltreksonu.

W Polsce naltrekson dostępny jest jedynie w postaci iniekcji (lecznictwo zamknięte) oraz tabletek powlekanych o zawartości 50 mg w jednej tabletce, których nazwą handlową jest Adepend oraz Naltex. W celu uzyskania dawek wykorzystywanych w LDN należy poszukać apteki sporządzającej leki recepturowe i zapytać o możliwość jego wykonania. Można również samemu wykonać roztwór naltreksonu, proces ten opisałem tutaj.

Pozyskiwanie naltreksonu

Nie kupuj naltreksonu przez internet. Nie ma żadnej gwarancji, że zakupiony lek jest właściwy, czy bezpieczny. Zdarzało się, że naltrekson zakupiony przez internet, za granicą okazał się być niskiej jakości, czymś zupełnie innym lub w jakiś sposób niebezpieczny.

Jedynym bezpiecznym i legalnym sposobem na pozyskanie naltreksonu jest nabycie go w aptece z polecenia lekarza. Są apteki, które wykonują niskie dawki naltreksonu, najczęściej używają do tego wcześniej zakupionego przez klienta neltreksonu.

Łączenie naltreksonu z innymi lekami i suplementami

Kortykosteroidy

Według doświadczeń wielu lekarzy, naltreksonu nie powinno podawać się osobom leczonym kortykosteroidami w dawce wyższej niż 20 mg prednizolonu lub jego ekwiwalentu dziennie.

Opioidowe leki przeciwbólowe

Możliwe jest stosowanie naltreksonu przez osoby przyjmujące opioidowe leki przeciwbólowe, natomiast wymaga to odpowiedniego podejście od lekarza, aby nie doprowadzić do osłabienia działania opioidów lub innych działań niepożądanych.

Kwas alfa-liponowy (ALA)

LDN łączy się z ALA w raku trzustki, wątroby oraz innych niespecyficznych rakach. ALA podaje się 2 razy dziennie w dawce 300 mg. Natomiast bardzo ważnym jest, aby przed takim leczeniem upewnić się, że nie jesteśmy zatruci metalami ciężkimi, ponieważ ALA jest również środkiem chelatującym i przyjmowanie go w takich dawkach przez osobę zatrutą np. rtęcią może doprowadzić do tragedii. Informacje na temat tego, jak sprawdzić, czy jest się zatrutym metalami toksycznymi napisałem tutaj: Klik!

Witamina D3

Witaminę D3 w połączeniu z LDN stosuje się w chorobach autoimmunologicznych. Dzienna dawka witaminy D wynosi do 10 000 IU.

Omega-3

Omega-3 stosuje się od 2000 roku we wszystkich chorobach, które leczone są za pomocą terapii LDN. Dzienna dawka wynosi 2-4 g DHA.

Kanabinoidy

Kanabinoidy w połączeniu z LDN stosuje się w leczeniu raka piersi, płuc, trzustki, glejaku wielopostaciowym, czerniaku i innych. Najczęściej stosuje się LDN przez pierwsze 3 tygodnie, a następnie przez tydzień podaje się kanabinoidy. Metoda ta wciąż jest rozwijana, ponieważ pewne badania wskazują na potrzebę zastosowania przerwy pomiędzy przyjmowaniem LDN, a kanabinoidów.

Efekty uboczne stosowania LDN

Koszmary, bezsenność oraz wyraziste i realistyczne sny mogą pojawić się na początku terapii. Zdarza się, że u niektórych osób utrzymują się przez dłuższy czas, a nawet cały okres terapii. U wielu osób problem rozwiązuje przyjmowanie naltreksonu rano.

Objawy ze strony układu pokarmowego – skurcze żołądka, przelewanie w jelitach biegunka i/lub zaparcia mogą pojawić się na początku terapii i zwykle trwają nie dłużej niż 2 tygodnie. Jest to efektem oddziaływania naltreksonu zarówno na receptory opioidowe jak i TLR więc trzeba po prostu przetrwać ten okres zmian lub „leczyć” objawowo jeśli objawy te są bardzo uporczywe. Objawy te częściej pojawiają się u osób z zespołem jelita drażliwego (IBS – Irritable Bowel Syndrome), chorobami zapalnymi jelit np. chorobą Crohna itp.

Bóle głowy mogą pojawić się na początku terapii i u większości osób mijają po kilku dniach.

Nadczynność tarczycy może pojawić się dość szybko po rozpoczęciu terapii LDN w przypadku choroby Hashimoto. Osoby cierpiące na tą chorobę powinny zachować ostrożność i nigdy nie zwiększać dawki o więcej niż 0,5 mg tygodniowo i obserwować objawy wskazujące na nadczynność oraz kontrolować poziom hormonów i zmniejszać na podstawie wyników oraz samopoczucia dawkę przyjmowanych hormonów tarczycy.

Dreszcze i objawy grypopodobne pojawiają się najczęściej u osób chorujących na zespół przewlekłego zmęczenia (CFS – Chronić Fatigue Syndrome) oraz encefalopatią bólową (ME – Myalgic Encephalomyelitis). Jeśli objawy utrzymują się dłużej niż 24 godziny, należy zmniejszyć dawkę naltreksonu o połowę i pozostać na takiej dawcę do czasu ich ustąpienia.

Pobudzenie, zawroty głowy i objawy pozapiramidowe pojawiają się rzadko. U osób chorujących na Parkinsona może dojść do zwiększenia poziomu dopaminy na skutek wzmożonego wytwarzania endorfin, dlatego u osób z tą chorobą, które przyjmują leki wpływające na poziom dopaminy, należy dostosować odpowiednio terapie, podobnie jak w przypadku choroby Hashimoto. Natomiast u osób nie chorujących na chorobę Parkinsona, pojawienie się objawów pozapiramidowych jest przeciwwskazaniem do terapii LDN.

Podwyższenie enzymów wątrobowych pojawia się bardzo rzadko i dotyczy głównie osób z niewydolnością wątroby. W takiej sytuacji należy zmniejszyć dawkę o połowę i monitorować stan wątroby.

Zmniejszona wydolność nerek jest niezwykle rzadkim efektem ubocznym. Nie stanowi ona przeciwskazania do leczenia, należy jedynie monitorować stan nerek w przypadku ich przewlekłych chorób.

Oczywiście nie są to wszystkie efekty uboczne stosowania naltreksonu. Ich pełną listę można znaleźć na ulotce leku, natomiast dotyczą one przede wszystkim efektów ubocznych związanych z przyjmowaniem znacznie wyższych dawek (50 mg+), stosowanych w leczeniu uzależnienia od alkoholu i opioidów.

Bezpieczeństwo terapii LDN podczas ciąży

Niskie dawki naltreksonu uważa się za bezpieczne w czasie ciąży oraz w okresie karmienia piersią. Setki pacjentek kontynuowało terapię LDN podczas ciąży bez jakichkolwiek efektów ubocznych dla dziecka, co więcej LDN okazało się pomocne w zapobieganiu poronień oraz przy problemach związanych z zajściem w ciążę.

Bardzo ważna wiadomość dla osób planujących terapię LDN

Naltrekson nie jest magicznym i cudownym lekiem. Jeśli zmagasz się z chorobą o podłożu immunologicznym to kluczowym jest odnalezienie przyczyn zaburzeń pracy tego układu. Sam naltrekson może być i jest niezwykle pomocny w opanowaniu objawów oraz poprawie stanu zdrowia, natomiast trwałe wyleczenie wymaga leczenia u podstaw. Jeśli przyczyny zaburzeń nie pozostaną rozwiązane to po odstawieniu naltreksonu choroba najprawdopodobniej z czasem wróci. U chorych, zwykle kwestią czasu jest rozwinięcie się kolejnej lub kolejnych chorób autoimmunologicznych. Niestety tak już jest w przypadku tego typu chorób, dlatego ilekroć mogę to powtarzam – zajmujmy się przyczynami zaburzeń pracy układu odpornościowego, a nie samą walką z objawami, bo na dłuższą metę to tylko walka z wiatrakami. Dbajmy o naszą florę bakteryjną jelit, spożywajmy jedzenie, a nie produkty żywności. Starajmy się nie dostarczać ksenobiotyków (związków obcych) do naszego organizmu. Dbajmy o nasz umysł, bo przewlekłego stresu i życia w nieszczęściu nie zrekompensują żadne środki znane człowiekowi.

Lista chorób, w przypadku których terapia LDN może przynieść korzyści

 Agammaglobulinemia
Alergia atopowa
Astma
Atopowe zapalenie skóry
Autoimmunizacyjny zespół proliferacyjny
autoimmunologiczna choroba ucha wewnętrznego
Autoimmunologiczna enteropatia
Autoimmunologiczna kardiomiopatia
Autoimmunologiczna neuropatia obwodowa
Autoimmunologiczna niedokrwistość aplastyczna
Autoimmunologiczna niedokrwistość hemolityczna
Autoimmunologiczne progesteronowe zapalenie skóry
Autoimmunologiczne zapalenie błony naczyniowej oka
Autoimmunologiczne zapalenie trzustki
Autoimmunologiczne zapalenie wątroby
Autoimmunologiczny zespół niedoczynności wielogruczołowej
Bielactwo
Borelioza

Chłoniak Hodgkina
Chłoniaki nieziarnicze
Choroba Addisona
Choroba Alzheimera
Choroba Behceta
Choroba Buergera (Zakrzepowo-zarostowe zapalenie tętnic)
Choroba Castlemana
Choroba Crohna
Choroba Degosa
Choroba Dercuma
Choroba Gravesa-Basedowa
Choroba Habermanna I Muchy
Choroba Haileya-Haileya
Choroba Hashimoto
Choroba Kawasakiego
Choroba Ménière’a
Choroba Parkinsona
Choroba Stilla
Choroba Takayasu (Zapalenie tętnic Takayasu)
Choroba trzewna (celiakia)
Choroba zimnych aglutynin
Cukrzyca typu 1
Czerniak złośliwy
Depresja
Dystonia
Dziedziczne kurczowe porażenie kończyn dolnych
Egzema
Encefalopatia Hashimoto
Encefalopatia mialgiczna
Endometrioza
Eozynofilowe zapalenie powięzi
Eozynofilowe zapalenie żołądka i jelit
Fibromialgia
Glejak
Gorączka reumatyczna
Gruczolakorak nerki
Guzkowe zapalenie tętnic
Hipogammaglobulinemia
HIV/AIDS
Idiopatyczne demielinizacyjne choroby zapalne
Idiopatyczne zwłóknienie płuc
Immunologiczna plamica małopłytkowa
Kłębuszkowe zapalenie nerek
Leukocytoklastyczne zapalenie naczyń
Leukocytoklastyczne zapalenie naczyń skóry
Linijna IgA dermatoza pęcherzowa
Liszaj płaski
Liszaj rumieniowaty
Liszaj twardzinowy
Łuszczyca
Łuszczycowe zapalenie stawów
Łysienie plackowate
Miastenia
Mieszana choroba tkanki łącznej
Mikroskopowe zapalenie naczyń
Miopatia zapalna
Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów
Młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów
Nabyte pęcherzowe oddzielanie się naskórka
Napadowa nocna hemoglobinuria
Nawracające zapalenie chrząstek
Nefropatia IgA
Nerwiak zarodkowy (Neuroblastoma)
Neuromiotonia
Niedobór dopełniacza C2
Niedokrwistość hemolityczna
Niedokrwistość złośliwa
Nieswoiste zapalenie jelit
Niezróżnicowana choroba tkanki łącznej
Niezróżnicowana spondyloartropatia
Oczny pemfigoid bliznowaciejący
Olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic
Opryszczka ciężarnych
Opryszczkowe zapalenie skóry
Ostre rozsiane zapalenie mózgu i rdzenia
Paraneoplastyczne zwyrodnienie móżdżku
Pęcherzyca
Pęcherzyca zwykła
Pediatryczne autoimmunologiczne zaburzenia
neuropsychiatryczne związane z 
paciorkowcami
Pemfigoid (Dermatoza pęcherzowa)
Pemfigoid bliznowaciejący
Pemfigoid ciężarnych
Pierwotna marskość żółciowa
Pierwotna marskość żółciowa wątroby
Pierwotne stwardniejące zapalenie dróg żółciowych
Pierwotne stwardnienie boczne
Pląsawica Sydenhama
Podostre bakteryjne zapalenie wsierdzia
Pokrzywka autoimmunologiczna
Polimialgia reumatyczna
Poprzeczne zapalenie rdzenia
Poprzeczne zapalenie rdzenia kręgowego
 Postępująca neuropatia zapalna
Postępujące kostniejące zapalenie mięśni
Postępujące porażenie najądrowe
Problemy z płodnością
Przewlekła białaczka limfocytowa
Przewlekła obturacyjna choroba płuc
Przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna
Przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna
Przewlekłe limfocytowe zapalenie tarczycy (Hashimoto)
Przewlekłe nawracające wieloogniskowe zapalenie kości i szpiku
Rak gardła
Rak jajników
Rak jelita grubego I odbytnicy Rak macicy
Rak nerek
Rak pęcherza moczowego
Rak piersi
Rak płuc (z wyjątkiem drobnokomórkowego)
Rak prostaty (nieleczony)
Rak sutka
Rak trzustki
Rak wątroby
Rakowiak
Reumatoidalne zapalenie stawów
Reumatoidalne zapalenie stawów
Reumatyzm palindromiczny
Rozproszona skórna twardzina układowa
Rumień guzowaty
Samoistna krioglobulinemia mieszana
Zespół Evansa
Sarkoidoza
Sarkoidoza
Spektrum zaburzeń autystycznych
Spondyloartropatia
Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego
Stwardnienie koncentryczne Baló
Stwardnienie rozsiane
Stwardnienie zanikowe boczne
Szpiczak mnogi
Toczeń rumieniowaty
Toczeń rumieniowaty układowy
Twardzina
Twardzina skóry
Twardzina układowa
Twardzina zlokalizowana
Układowe zapalenie naczyń (Choroba Behceta)
Włókniejące zapalenie pęcherzyków płucnych
Wrzodziejące zapalenie jelita grubego
Wrzodziejące zapalenie jelita grubego
Współczulne zapalenie oka
Wybiórcza aplazja układu czerwonokrwinkowego
Zaburzenia afektywne dwubiegunowe
Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne
Zapalenie mięśni
Zapalenie mózgu Rasmussena
Zapalenie naczyń
Zapalenie naczyń związane z IgA (Choroba Schonleina-Henocha)
Zapalenie pnia mózgu Bickerstaffa
Zapalenie pośredniej części błony naczyniowej oka
Zapalenie skórno-mięśniowe
Zapalenie stawów związane z zapaleniem przyczepów ścięgnistych
Zapalenie tarczycy Orda
Zapalenie tarczycy typu Hashimoto
Zapalenie tętnicy skroniowej (Choroba Hortona)
Zapalenie twardówki
Zapalenie wielomięśniowe
Zapalenie żołądka
Zarniniak Wegenera
Zespół antyfosfolipidowy
Zespół antysyntetazowy
Zespół Blaua
Zespół bólu wielomięśniowego
Zespół chronicznego zmęczenia
Zespół Churga i Straussa (Eozynofilowe ziarniniakowe zapalenie naczyń)
Zespół Cogana
Zespół CREST
Zespół Cushinga
Zespół Devica
Zespół Dresslera
Zespół Goodpasture’a
Zespół Guillaina-Barrego (GBS)
Zespół Hursta
Zespół jajników policystycznych
Zespół jelita drażliwego (IBS)
Zespół Lamberta-Eatona
Zespół Majeeda
Zespół Millera-Fishera
Zespół mioklonii i opsoklonii
Zespół napięcia przedmiesiączkowego
Zespół nerczycowy
Zespół niespokojnych nóg
Zespół Parry’ego-Romberga
Zespół Parsonage-Turnera
Zespół POEMS
Zespół Raynauda
Zespół Reitera
Zespół Schmidta
Zespół Schnitzlera
Zespół Sjogrena
Zespół Sjögrena
Zespół stresu pourazowego
Zespół Susaca
Zespół Sweeta
Zespół sztywnego człowieka
Zespół sztywności uogólnionej
Zespół Tolosy-Hunta
Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa
Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa
Zgorzelinowe zapalenie skóry
Zwłóknienie pozaotrzewnowe (Choroba Ormonda)

Listy tej nie należy traktować jako kompletnego wykazu chorób, w których stosowanie terapii LDN przynosi korzyści. Ta lista zawiera jedynie ich część, ponieważ wraz z biegiem czasu, badania i doświadczenia lekarzy orz pacjentów dostarczają nam informacji o zastosowaniu naltreksonu w kolejnych chorobach.

Źródła

Berkson, „Revisiting ALA/N (Alpha-Lipoic Acid/Low-Dose Naltrexone) Protocol for People with Metastatic and Nonmetastatic Pancreatic Cancer: A Report of 3 New Cases,” Integrative Cancer Therapies 8, no. 4 (December 2009): 416-422.

Blalock and E. M. Smith, “A Complete Regulatory Loop between the Immune and Neuroendocrine Systems,”Federation Proceedings44, no. 1 (January 1985): 108–111.

Donahue et al., “The Opioid Growth Factor (OGF) and Low Dose Naltrexone (LDN) Suppress Human Ovarian Cancer Progression in Mice,” Gynecologic Oncology 122, no. 2 (August 2011): 382–388.

Giuliani, “Nf-kB Transcription Factor: Role in the Pathogenesis of Inflammatory, Autoimmune, and Neoplastic Diseases and Therapy Implications,” Clinical Therapeutics 152, no. 4 (July–August 2001): 249–253; and B. O’Sullivan et al., “NF-kappa B as a Therapeutic Target in Autoimmune Disease,” Expert Opinion on Therapeutic Topics 11, no. 2 (February 2007): 111–122.

Gupta et al.,Mechanisms of Lymphocyte Activation and Immune Regulation X: Innate Immunity (Advances in Experimental Medicine and Biology, Vol. 560(New York, NY: Springer, 2005), 41–45.

Holick, „Sunlight and Vitamin D for Bone Health and Prevention of Autoimmune Diseases, Cancers, and Cardiovascular Doseases,” The American Journal of Clinical Nutritin 80, no. 6 (December 2004): 1678S-1688S.

Hutchinson et al, “Non-Stereoselective Reversal of Neuropathic Pain by Naloxone and Naltrexone: Involvement of Toll-Like Receptor 4 (TLR4),” European Journal of Neuroscience 28, no. 1 (July 2008): 20–29.

J. O’Neill, “Toll-Like Receptors in Cancer,” Oncogene 27 (2008): 158–160.

Marshak-Rothstein, “Toll-Like Receptors in Systemic Autoimmune Disease,” Nature Reviews Immunology 6, no. 11 (November 2006): 823–835

Minagar et al., “Multiple Sclerosis as a Vascular Disease,” Neurological Research 28, no. 3 (April 2006): 230–235.

Mitsiades, “Activation of NF-kappa B and Upregulation of Intracellular Anti-Apoptotic Proteins via the IGF-1/Akt Signalling in Human Multiple Myeloma Cells: Therapeutic Implications,” Oncogene 21, no. 37 (August 2002): 5673–5683.

Pradhan et al., “Toll-Like Receptors in Autoimmunity with Special Reference to Systemic Lupus Erythematosus,” Indian Journal of Human Genetics 18, no. 2 (May–August 2012): 155–160

Singh and S. Naik, “The Role of Toll-Like Receptors in Autoimmune Diseases,” Journal of Indian Rheumatology Association 13 (2005): 162–165.

Swanson et al., „Omega-3 Fatty Acids EPA and DHA: Health Beenfits Throught Life,” Advances in Nutrition 3, no. 1 (January 2012): 1-7.

Zagon and P. J. McLaughlin, “Opioid Antagonist-Induced Modulation of Cerebral and Hippocampal Development: Histological and Morphometric Studies,” Brain Research 393, no. 2 (August 1986): 233–246; and I. S. Zagon and P. J. McLaughlin, “Opioid Antagonist (Naltrexone) Modulation of Cerebellar Development: Histological and Morphometric Studies,” Journal of Neuroscience 6, no. 5 (May 1986): 1424–1432.

www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22850250
www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22826216
www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23188075
www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17222320
www.sciencedaily.com/releases/2013/08/130810063639.htm
www.anticancer.org.uk/2011/10/q-with-dr-burt-berkson-low-dose.html
http://ebm.sagepub.com/content/236/7/883.short
https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1002/hed.21759
http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/0304383596041195
http://www.nel.edu/pdf_w/23_3/NEL230302A09_Lissoni_rw.pdf
http://www.google.com/patents/US6384044
http://www.lupusuk.org.uk/what-is-lupus/the-symptoms
http://www.ldnresearchtrust.org/sites/default/files/Dr_Phil_Boyle.pdf

38 komentarzy

  • Dzień dobry, czy coś wiadomo na temat skuteczności ldn przy zaburzeniach lękowych (GAD)?

    • Stanisław

      Mi osobiście pomaga Naltrexon 3mg / na noc na lęki , biorę juz kilka lat z przerwami . Zawsze na noc o tej samej porze . Na początku lęki mogą się zwiększać ,ale po około 6 tygodniach kuracji przychodzi znaczna poprawa i ogólne uspokojenie ( bez tego zmulenia jak w przypadku benzodiazepin ).
      Osobiście szczerze polecam , ale trzeba zaczynać od 1,5 mg max , po 6 miesiacach przerwa przynajmniej na miesiąc .
      Ogólnie oprócz tego zdecydowanie lepsza odpornośc na przeziębienia i grypowe sprawy . Pozdrawiam

  • A czy na bradykardie serca wywolana przy boreliozie mozna zastosowac Nnaltrexon

  • A

    Zależy od lekarza, są tacy, którzy wypiszą, ale trzeba będzie trochę poszukać takiego lekarza.

  • Pszczoła

    Biorę LDN od 1,5 roku mam Hashimoto, zespół Sjogrena, Plamicę kończyn dolnych i toczeń (ANA wykazywały toczeń zanim zaczęłam brać LDN). Po roku próbowałam odstawić LDN ale niestety nastąpił nawrót dolegliwości. Bardzo chciałabym znaleźć źrodło choroby ale lekarze w tym zakresie są niestety niewydolni.

    • A

      Rozumiem, choroby autoimmunologiczne to choroby chroniczne i gdy już raz się pojawią to mają tendencje do nawracania. Znamy różne czynniki, które mogą wpływać na zwiększenie szansy rozwoju chorób autoimmunologicznych, niestety nie potrafimy jeszcze leczyć ich tak skutecznie jak byśmy tego chcieli. Lekarze potrafią być bardzo pomocni w łagodzeniu objawów, czasem udaje się za pomocą leków udaje się doprowadzić do remisji choroby. Inną możliwością złagodzenia objawów oraz doprowadzenia do remisji stanowi fitoterapia, którą warto zainteresować się zwłaszcza w przypadku chorób przewlekłych.

  • Mam 62 lata. Intensywnie pracuję, dużo podróżuję. W listopadzie zaaplikowała sobie miesięczną kurację 4.5 mg na noc. Mój mózg zaczął pracować jak za najlepszych lat. Pełen energii. Koledze, którego tata ma guza mózgu poleciłem też tę kurację. Tata zaczął spokojnie spać, a tomografia potwierdziła zmniejszenie się guza. Polecam.

  • Od ponad miesiąca stosuję terapie LDN i zaobserwowałem pozytywną zmianę jeżeli chodzi o samopoczucie. Mam więcej dobrej energii i moje myśli są pozytywnie stabilne. Obecnie jestem na dawce 3mg. Faktycznie sny są bardzo realistyczne. Bardzo dziękuje za świetne źródło.

  • Witam Choruję na refluks i chorobę autoimunlogiczną w postaci liszaja twardzinowego czy naltrekson może pomóc na jedno i drugie? Czy na refluks zaszkodzi a na liszaja pomoże? Bardzo poważnie rozważam zastosowanie tych talbetek 🙂 Dziękuje za odpowiedz

    • A

      Witaj, raczej wątpię, aby naltrekson pomógł na refluks, natomiast w przypadku liszaja twardzinowego warto byłoby porozmawiać ze swoim lekarzem o ewentualnym zastosowaniu terapii LDN. Niestety nie znam nikogo kto stosowałbym tą terapie w przypadku tej choroby. Podejrzewa się, że procesy autoimmunologiczne mają w tej chorobie swój udział więc warto spróbować.
      W przypadku refluksu dobrze sprawdzają się zioła i w przypadku chorób autoimmunologicznych również można osiągnąć dobre rezultaty.

  • Witam. Mam takie pytanie Panie Krzysztofie. Czy przyjmując naltrekson, powinno się schodzić z daweki kortykoseroidow ,które przyjmuje na zespół Sjogrena.? Jak długo brać ten lek i czy on na stałe reguluje pracę układu odpornościowego ,czy też tylko wtedy gdy jest przyjmowany.
    Wiem,że to pytania do mojej reumatolog,ale sądzę ,że ona nawet nie słyszała o takiej terapii. Może zna Pan lekarza np Warszawie,który potrafi leczyć NLD.?
    Pozdrawiam.

    • A

      Dawkę kortykosteroidów można obniżyć (koniecznie pod kontrolą lekarza), jeśli naltrekson będzie działać na tyle, że procesy zapalne zmniejszą się i będzie to działanie trwałe. Ciężko powiedzieć jak długo powinna Pani go brać, ponieważ to zależy od tego na ile skuteczny się okaże w przypadku Pani choroby.

  • Hejka 🙂
    Znowu ja , coś wiadomo o połączeniu z lamininą ??
    Ktoś próbował ????????????
    pozdrawiam serdecznie

    • A

      Cześć Minka! Wybacz tak późną odpowiedź. Niestety nie znam nikogo kto stosowałby takie połączenie, ani nie stosowałem go osobiście więc nie jestem w stanie nic sensownego napisać na ten temat :C

  • Podobno leczy też depresję? Czy stosowanie wysokich dawek (jak przy uzależnieniach) też leczy?

    • A

      Ludzie zgłaszają poprawę nastroju przy kuracji LDN więc może to być jakaś opcja, jeśli typowe leki przeciwdepresyjne zawiodą. Wspomniane działanie zaobserwowano przy stosowaniu niskich dawek naltreksonu.

  • Witam, jak zdobywacie recepty na LDN? Choruję na rzs i obecnie dostaję metotreksat ale fatalnie się czuję a o LDN dowiedziałam się przypadkiem przy okazji leczenia mojego autystycznego synka tylko nie wiem do kogo zwrócić się po receptę. Reumatolog raczej nie wypisze bo poczuje się urażony a pediatra pewnie nawet o LDN nie słyszał

    • A

      Powiedz lekarzowi, że słyszałaś o takiej terapii i chciałabyś, aby jako specjalista sprawdził, czy jest to terapia, którą warto byłoby u Ciebie zastosować. Nie powinien poczuć się urażony taką prośbą.

  • Ostatnio jeden doktorek przepisał mi owy lek, ale mam mieszane uczucia co do niego. Natomiast kapsułki mają ponoć równo 4,5 mg. Można stosować od razu taką dawkę ?

  • Witam. To mile, ze ktos chce pomoc innym i propaguje LDN po polsku. Nie kazdy zna angielski. Gratuluję pomyslu. Przeczytalem „polowę” Internetu angielskojezycznego o LDN. Tym bardziej wiem jak wartosciowa jest Pana strona. Zycze powodzenia i bede zagladal 😉

    • A

      Dziękuję ślicznie. Może w przyszłości napiszę coś nowego, jak już bardziej poznamy wpływ tego leku na nasz organizm. Choć jest to dość powolny proces.

  • OK, dziękuję za „drogowskazy ” 🙂 prześledzę tematy , które zasygnalizowałeś.

  • Przyczyna nie jest znana, wskazuje się na podejrzenie , że jest to reakcja autoimmunologiczna organizmu. Leczenie maściami sterydowymi nie przynosi efektu, a wręcz pogarsza stan. Szukam więc innych metod walki z chorobą.

    • A

      Czynników wywołujących i wpływających na przebieg chorób autoimmunologicznych jest wiele, dlatego każdy przypadek takiej choroby trzeba rozpatrywać indywidualnie. Maści działają miejscowo więc dobrze byłoby spróbować wpłynąć na układ odpornościowy od środka, np. ziołami.

  • Jak długo należy brać Naltrexone przy chorobach autoimmunologicznych i czy odstawienie nie powoduje nawrotu?

  • W moim przypadku naltrexone w LDN okazał się skuteczny w leczeniu łuszczycowego zapalenia stawów, znam kilka osób, którym pozwolił zmniejszyć dawki hormonów stosowanych w chorobie Hashimoto, również w zepsole przewlekłego zmęczenia. Jednak odradzam robienie go na własną rękę, albo Wam nie pomoże, albo sobie zaszkodzicie. LDN powinien przygotować doświadczony farmaceuta, no i nigdy nie zamawiajcie go przez internet, bo możecie otrzymać zwykły paracetamol. Jeśli już ,to idźcie po receptę do lekarza, a potem do apteki.

    • A

      Cieszę się, że Ci pomógł. Wiele osób robi go na własną rękę i stosuje z powodzeniem. Roztwór nie jest trudną do sporządzenia formą leku, a w tym przypadku wręcz banalną. Natomiast zgodzę się co do zamawiania przez internet, zdecydowanie bezpieczniej kupować leki w aptece.

      • zgadzam się z Krzysztofem, można spokojnie robić roztwór samemu i przechowywać w lodówce w szczelnym pojemniku. Doświadczony farmaceuta to mrzonka w tym przypadku i niepotrzebne dodatkowe koszty.

  • Prosze o kontakt 🙂 minkapotworek@o2.pl
    W sprawie aktualizacji z 30 sierpnia ….
    „Naltrexone Hydrochloride Accord” czy tabletki są takiej samej wagi ???
    Bo tutaj moze zajsc nieporozumienie oraz straszna pomylka przy robieniu sobie dawek samemu 🙂
    pozdrawiam serdecznie

    • A

      Minko, waga tabletki jak najbardziej może być inna niż ta w przypadku adependu, ale istotna jest zawartość naltreksonu, nie zaś sama waga tabletki. To czy rozpuścimy tabletkę ważącą 300, czy 400mg nie ma znaczenia jeśli zawartość naltreksonu w obu jest taka sama. Dlatego uwagę należy zwracać głównie na zawartość tej substancji.

  • A mi pomagał, musze znowu kupić.

  • Elzbieta Tuszynska

    stosuję naltreksone od miiesiąca,ale nie widzę pozytywnych skutków niestety

    • A

      Myślę, że 3 miesiące to taki optymalny okres czasu, po którym zwykle odczuwalne są zmiany i możemy powiedzieć, czy dany lek, preparat, terapia itd., nam służy. Oczywiście są osoby, które odczuwają efekty nawet po pierwszym przyjęciu, jak i takie, którym lek ten nic specjalnego nie daje.

Zostaw swój komentarz